الگوی پیش بینی هراس اجتماعی در دانشجویان بر پایه مؤلفه های شناختی- رفتاری

هدف: هدف از انجام این پژوهش تعیین الگوی پیش­بینی هراس اجتماعی از راه بررسی برخی متغیرهای پیش­بینی­کننده هراس اجتماعی بود. در این مطالعه، کمرویی، بازداری رفتاری، سوگیری توجه، سوگیری تعبیر، خودکارآمدی اجتماعی و دلبستگی به عنوان پیش بینی کننده­های هراس اجتماعی بررسی شدند. روش: 438 دانشجوی دانشگاه تهران در این پژوهش شرکت کردند. این دانشجویان مقیاس هراس اجتماعی، مقیاس کمرویی استنفورد، مقیاس بازداری رفتاری بزرگسالان، پرسش نامه گذشته­نگر بازداری رفتاری، پرسش نامه کانون توجه، پرسش نامه پیامدهای رویدادهای منفی اجتماعی، مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت­های اجتماعی و پرسش نامه سبک دلبستگی را تکمیل کردند. یافته ها: تمام متغیرها به طور معنی داری  با هراس اجتماعی همبستگی داشتند (001/0p<). نتایج رگرسیون چندگانه گام به گام نشان داد که الگوی پیش­بینی هراس اجتماعی شامل کمرویی، سبک دلبستگی دوسوگرا و اجتنابی، بازداری رفتاری در دوران بزرگسالی، بازداری رفتاری در دوران کودکی، خودکارآمدی اجتماعی، خودارزیابی منفی و ارزیابی منفی توسط دیگران می­باشد. نتیجه­گیری: به استثنای متغیر های سوگیری توجه و دلبستگی ایمن که توان پیش­بینی هراس اجتماعی را ندارند، سایر متغیر های مورد بررسی (کمرویی، بازداری رفتاری، سوگیری تعبیر و خودکارآمدی اجتماعی) می توانند هراس اجتماعی را پیش بینی کنند.